Καταφυγή μας και Σκέπη μας ήταν η Παναγιά.
Της Μαρίας Βουλή
Η Κάρυστος ήταν έτσι ακριβώς όπως τη βλέπετε στη φωτογραφία.Τα χρόνια που συνέβαιναν αυτά που θα σας διηγηθώ.Ο Ιουλιοςειναι ο μήνας που γιορτάζουν τα περισσότερα ξωκλήσια.Στις οκτώ του μηνός η μνήμη της Αγίας Κυριακής.Στις είκοσι έξι της Αγίας Παρασκευής.Στις είκοσι του Προφήτη Ηλία.Στις είκοσι επτά του Αγίου Παντελεήμονος.Στις είκοσι οκτώ της Αγιας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου.Σαν ήμασταν μικρά παιδιά .Τα πράγματα ήταν διαφορετικά.Τα ξωκλήσια ήταν όλα ανοικτά.Δεν υπήρχαν πόρτες κλειδωμένες.Οπως εξάλλου συνέβαινε και στα σπίτια.Κανενας τότε δεν κλείδωνε την πόρτα.Υπηρχε εμπιστοσύνη.Αδελφωσυνη και όχι κλεψιες.Τα απογεύματα λοιπόν δύο τρεις γειτόνισσες συνεννοούνται μεταξύ τους.Επαιρναν και εμάς τα παιδιά από το χέρι.Και πηγαίναμε όπως χαρακτηριστικά έλεγαν .Να αναψωμε τα καντηλακια...Όταν συνέβαινε κάποια δυσκολία σε ένα σπιτικό.Η νοικοκυρά έλεγε....Θα πάω να ανάψω τα καντηλακια .στην τάδε εκκλησία.Και γυρνούσε ξαλαφρωμενη.Με την ελπίδα φωλιασμενη μέσα της.Οταν φτάναμε στο ξωκλήσι.Σκουπιζαμε την εκκλησία.Αναβαμε τα καντηλακια από το λαδι που είχαμε πάρει από το σπίτι μας.Και στο τέλος βάζαμε θυμίαμα.Θα σας διηγηθώ μια περίπτωση που είναι γινωμενη....Η μητέρα .μου σαν ήταν κοπελουδα...Πήγε στον Άγιο Νικόλα τον ψηλό.Στο εκκλησάκι που είναι πάνω από την Αγία Μαύρα.Ενα απομεσήμερο ξεκίνησαν μαζί με μια καλοκάγαθη γειτόνισσα για να πάνε στον Άγιο.Σαν έφτασαν.Καθως προσκυνούσαν την εικόνα της Παναγίας Είδαν πως η Μεγαλόχαρη δακρυσεΑμεσως η γυναίκα που ήταν μαζί της της είπε.Φερε βαμβακακι να σκουπίσω με τα δάκρυα της Παναγιας.Να ξέρεις παιδί μου ειπε λυπημένα...Ότι αυτό είναι κακός οιωνός...Όντως .Ήταν κακό σημάδι.Δεν πρόλαβαν να γυρίσουν στο σπίτι.Και αμέσως κηρύχτηκε ο πόλεμος του Σαράντα. Ήταν αγνοί οι άνθρωποι εκείνων των χρόνων.Ετσι τους επλαθε η ζωή.Θυμαμαι όταν ήταν της Αγίας Σωτήρας.....Πηγαίναμε στον Εσπερινό .Η μάννα μας είχε πάντα ένα στρωσιδι στα χέρια της.Σαν τελείωνε ο Εσπερινός και έφευγε ο κόσμος.Εμεις δε φεύγαμε.Μεναμε όλη τη νύκτα στην εκκλησία.Οταν ο ύπνος βάραινε τα βλέφαρα μας.Η μητέρα μας άπλωνε το στρωσιδι καταχαμα και κοιμομασταν εκεί.Παντα ειχαμε συντροφιά δύο τρεις άλλες γυναίκες με τα παιδιά τους.Το πρωί όταν ερχόταν ο Παππάς για την λειτουργία μας κοινωνούσε και φεύγαμε.Κατεβαινοντας το καλντερίμι που οδηγεί στην Αγία Σωτήρα Συναντούσαμε τους. Καρυστινους προσκυνητές και ανταλλάσσαμε χαρούμενοι ευχές για το καλό της ημέρας.Γυρνουσαμε στο σπίτι ξαλαφρωμενοι.και νοιωθαμε χαρά από το πρόσωπο της μαννας μας που έλαμπε...Αυτό το είχαμε ζήσει και στην Παναγία στον Αετό.Ακομα θυμάμαι .Και δε θα ξεχάσω ποτέ .Τα συναισθήματα που με διακατειχαν εκεί νη την ευλογημένη νύκτα.Ηταν πράγματα που τηρούσαν τότε οι περισσότερες νοικοκυρές.Καταφυγη μας και Σκέπη μας ήταν η Παναγια.Τα χρόνια ήταν δύσκολα.Ο αγώνας σκληρός.Αλλα τα όπλα μας ακατανικητα.Γιατι ήμασταν πάντα κοντά Της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου