Κάθε καλοκαίρι, εκεί στην άκρη της Κρεμάλας, στα βράχια που οδηγούσαν στον μικρό μώλο, έβλεπες παρέες παρέες, ηλικιωμένες γυναίκες να κάνουν μπάνιο φορώντας μαύρα κομπινεζόν.
Συνοδευόταν δε, από μεγάλο ψάθινο καπέλο δεμένα από πάνω με μαντήλι. Το τι γέλια κάναμε εμείς τα μικρά που τρέχαμε , σαν να πετούσαμε πάνω στις πέτρες μέχρι να πάμε στον μώλο και να αρχίσουμε τις βουτιές, δεν λέγεται! Όταν καμιά φορά τις ρωτούσαμε, "Γιατί δεν φοράτε μαγιό, θα ήταν πιο άνετο" μας ερχόταν η πληρωμένη απάντηση, "Δεν θέλουμε να σιχάνουμε τον κόσμο παιδί μου!"
Ατάραχες, αργόπλεκαν τα χέρια στα ρηχά, μιας και δεν ήξεραν καν μπάνιο, αντάλλαζαν τις κουβέντες της καθημερινότητας και ανάμεσα τους άκουγες και το κλασσικό, "Του πειραντά τις κλήρες, πως τρέχουν έτσι, θα χτυπήσουν και ποιος τα πάει στην μάνα τους μετά".
Περνούσαμε από πλήρη σκανάρισμα γιατί έπρεπε να θυμηθούν ποιανού είμαστε, αν είναι κάποιος μεγάλος μαζί, γιατί, "Τίνους πράματα μαθές κορίτσι πράμα μόνο του" και όλα αυτά χαλαρά χωρίς βιασύνη γιατί είχαν πια αναθέσει τις ευθύνες της καθημερινότητας στις κόρες η στις νύφες. Πιο πέρα οι νεότερες κυρίες ,γύρω στα πρώτα άντα με τα μοντέρνα σκουφάκια θαλάσσης, κολυμπούσαν στα βαθιά και οι γιαγιές , θαύμαζαν τα "ευρωπαικά" μαγιό.
Οι φωτογραφίες ίσα ίσα είχαν προλάβει να γίνουν έγχρωμες , σαν τα μαγιό μας και τις πετσέτες μας που ρίχναμε γύρω στον λαιμό και κατηφορίζαμε χωρίς καν σαγιονάρες προς την θάλασσα. Όλη η γειτονιά ,αγόρια και κορίτσια χωρίς έννοια για τις "Βλαβερές ακτίνες του ήλιου" ,χωρίς αντιλιακά, χωρίς καρεκλάκια και ξαπλώστρες , γεμίζαμε την αμμουδιά και ζωηρεύαμε την θάλασσα με τις φωνές μας και τις βουτιές.
Εμείς τα Καρυστινά παιδιά που μέναμε από την δυτική πλευρά της πόλης ,δεν πηγαίναμε στο Κοχύλι παρά πολύ αργότερα. Η γειτονιά μας ήταν η Κρεμάλα, δηλ εκεί που ήταν το Αρχιπέλαγος, και η παραλία που στρίβει προς τα Οβρέικα. Η ανατολική πλευρά ανήκε σε όσους κατοικούσαν σε εκείνες τις γειτονιές και από ότι είχαμε ακούσει, τότε στα πρώτα χρόνια του 70, εκεί συνήθιζαν να πηγαίνουν οι "Αθηναίοι". Όπου "Αθηναίοι", όσοι ερχόντουσαν για διακοπές και όσοι Καρυστινοί επέστρεφαν για το καλοκαίρι.
Πολλά λέγονται και γράφονται για την ανατροφή και το πόσο σημασία έχει για ήθη και τις εντυπώσεις και την συμπεριφορά των ανθρώπων. Εμείς που μεγαλώσαμε στις γειτονιές της Καρύστου γεννημένοι στα πρώτα χρόνια του 60, παίζαμε μέχρι τελικής πτώσης στους πρώτα χωμάτινους δρόμους και μετά ασφαλτοστρωμένους, λιώναμε στο κολύμπι, γεμίζαμε τους δρόμους με μπάλες και ποδήλατα μέχρι που άρχιζαν οι μαμάδες να φωνάζουν τα ονόματα μας για να "μαζευτείτε πια! Δεν χορτάσατε ακόμα", και όταν αποφασίζαμε να " μαζευτούμε", μπορεί να έπρεπε να υποστούμε και την λιγούνα..την πιο γνωστή παιδαγωγό εκείνων των χρόνων.
Μέχρι την άλλη μέρα που αν δεν "έπαιρνε ο Θεός τον κόσμο" από τον αέρα, μας περίμενε μια άλλη μέρα καλοκαιρινού παιχνιδιού ,ενός παιχνιδιού που άρχισε να μειώνεται δραματικά όσο προχωρούσαμε στην εφηβεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου