Η παλιά Καρυστινή αγορά
Της Μαρίας Βουλή
Ποιος είν' αυτός από εμάς τους μεγαλύτερους.Που δε φέρνει στη σκέψη του .Με αγάπη και εκτίμηση τις φυσιογνωμίες αυτών των ανθρώπων που αποτελούσαν τον τότε εμπορικό κόσμο της Καρύστου.Γιαυτο κι εγώ θα σας αναφέρω μερικούς από αυτούς τους καλωσυνατους συμπατριώτες μας.Που τελείωσαν το ταξείδι της ζωής.Για να τους θυμηθούμε εμείς οι παλιότεροι.Και να τους μαθετε εσείς οι νεώτεροι.Η Θύμηση τους θα είναι σαν ένα μνημόσυνο για ολα οσα προσέφεραν με το αζημειωτο βέβαια.Στον τόπο μας.Σας μιλώ για τη δεκαετία του εξήντα.Που μικρό παιδί περνούσα το κατώφλι του μαγαζιού τους.Ειτε για να κάνω τα ψωνια που με εστελλνε η μάννα μου.Ειτε για να κάνω κανένα θέλημα σε κάποια από τις γειτόνισσες μας......Και ξεκινώ από το Δημοτικό Σχολείο.Εκει που κάναμε τα πρωτα μας φτερουγισματα.......Απέναντι λοιπόν από το Δημοτικό.Ηταν το μικρομάγαζο της Πεπος και του άντρα της.Του κυρ Βασίλη.Ηταν ένα ηλικιωμένο αντρόγυνο.Αυτη μια ισχνή αγέλαστη κυρία.Που Παρ όλη την απόμακρη φυσιογνωμία της .Μέσα της έκρυβε τόση μεγάλη στοργή.Που λες και μας έκλεινε όλους μέσα στην αγκαλιά της.Απο εκεί στα διαλείμματα τρέχαμε και περνάμε ..καραμέλες φιλάκια.Λουκουματες.Παστοκιδωνο μαντολάτο γλυφιτζουρια.Απο εκεί πήραμε τα πρώτα μας τετράδια.Τη μαυρη πλάκα και το κοντυλι.Που επάνω της χαράξαμε τα πρώτα μας γράμματα.....Πιο κάτω ήταν το μπακάλικο του κυρ Σταυρου του Σφυριδη.Που μαζί με τη γυναίκα του την κυρία Κούλα Πάντα χαμογελαστοί μας εξυπηρετούσαν.Ο κύριος Σταύρος ήταν πολύ χωρατατζης.Και πάντα κατι καλόγουστο είχε να πει για τον καθένα.Ειναι σαν να τους βλέπω τώρα.Με τις μακριές μπλούζες της δούλιας .Εντιμοτατοι.Τοσο που αν καμμιά φορά δεν ειχαν να μας δώσουν ρέστα μια δεκάρα η ένα πενηντάρακι...Μας έλεγαν.Παρτε δύο καραμελιτσες.Η μια τσίχλα.Παρα κάτω ήταν το ανηλιαγο μικρομάγαζο του ανάπηρου όπως λέγαμε.Αυτος που το τηρούσε ήταν ανάπηρος πολέμου.Ειχε θυσιάσει και τα δύο του πόδια για την πατρίδα.ΚΙ ήταν εκεί.Απικο πάνω στο αναπηρικό του καροτσάκι.Και κινούσε τα νήματα του μαγαζιού του.Δινοντας εντολές στην υποτακτική ανήψια του τη Σοφία.Εκει βρίσκαμε τον καζαμια περιοδικά της εποχής εκείνης.Εμπλαστρα και αλοιφές για τους ρευματισμούς.Ολα αυτά μαζί δημιουργούσαν μια περίεργη μυρωδιά που ακόμα την οσφραινομαι.Συνεχιζοντας τον περίπατο μας.Πριν τα Οβρεικα.Στην δεξιά πλευρά.Ηταν το μπακάλικο του Φροσύνη.Ανηκε σε ένα άτεκνο αντρόγυνο ηλικιωμένο.Χαρακτηριστικες φυσιογνωμίες.Παντα σκυθρωπες και αγωνιζόμενες με ζήλο.Εκει έβρισκες πεντοβολισμενη λακέρδα.Και φρεσκοτατη θρεψινη που αντικαθιστούσε επάξια το σημερινό βούτυρο επάνω στο ψωμί.Πουλουσαν και βαρελισιο τυρί.Αλλα αλλοιμονο.Δεν το συντηρούσαν δεόντως και δημιουργούσε μικροοργανισμούς.Οταν λοιπόν ο πελάτης ψωνίζοντας το. το έβλεπε.Ο καταστηματάρχης δεν δίσταζε.Επαιρνε με το δάκτυλο του μια γερή δόση από το τρίμμα του τυριού και το έτρωγε λέγοντας.Η ιδέα σου είναι.Κοιτα πως μοσχοβολαει.Τη συνέχεια τη μαντευετε.Τελειωνοντας το τετραγωνο.Και στρίβοντας δεξιά.Ηταν ένα μικρομάγαζο που στο πίσω μέρος του υπήρχε μια πόρτα που οδηγούσε στο κυρίως σπίτι.Ηταν πολλά μαγαζιά έτσι.Εκει λοιπόν σε αυτό το νοικοκυρεμενο και πεντακάθαρο μαγαζάκι.Ιδιοκτητες ήταν ένα αντρόγυνο που η γυναίκα φορουσε πάντα μαύρα ρούχα.Μαυρη μακριά φούστα φαρδιά και επάνω ένα μποχτσα.Ειδος υφασματενιας ζακέτας με μακρύ μανίκι.Ειχαν και δύο ευτραφείς κόρες..Παντα χαμογελαστές.Εκει έβρισκες ολοφρεσκα μοσκοβολισμενα γιαούρτια.Που από πάνω τα σκέπαζαν με λαδόκολλα.Που την τύλιγαν ολογυρις αριστοτεχνικά.Οταν τα έδιναν στον πελάτη.Αλλα το σπεσιαλιτέ του μαγαζιού.Ηταν η ολοφρεσκια βανίλια.Που την έφτιαχναν μόνοι τους.Κι όταν την έτρωγες ήταν τριζατη.Και είχε μια ξεχωριστή υπέροχη γεύση.Ακομα την θυμάμαι.Σαν με εστελλνε η μάννα μου να αγοράσω.Μου την τύλιγαν μέσα στη λαδόκολλα.Και την πήγαινα ακόμα ζέστη στο σπίτι....
Εδώ θα σταματήσω τον περίπατο μας για απόψε. Γιατί δε θέλω να σας κουράσω άλλο.Αλλη ημέρα θα συνεχίσωμετη βολτα μας.Θα σας περιγραψω καταστήματα γύρω και μέσα στα Οβρεικα.Καλο βράδυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου