Ο θρήνος των «Τούρκων»

 

Ο θρήνος των «Τούρκων»

 

Maria Andrellou

Διαχειριστής

+1

  · 2 Νοεμβρίου 2017  · 

Ο θρήνος των «Τούρκων»

Ο θρήνος των «Τούρκων» της Καρύστου για τη μοίρα τους διασώθηκε και δημοσιεύθηκε το 1947 από τον Δ.Κ. Χατζηκωνσταντή... Ο θρήνος είναι εξαιρετικά σημαντικός γιατί είναι στα ελληνικά, στο ιδιαίτερο καρυστινό ιδίωμα. Αυτό σημαίνει ότι οι μουσουλμάνοι που κατοικούσαν στο Κάστρο της Καρύστου ήταν ελληνόφωνοι. Επιπλέον, αναδεικνύει την αντίληψη που είχε η άλλη πλευρά για τη δική μας πετυχημένη Επανάσταση. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την αντίληψη οι ίδιοι ήταν ντόπιοι, ήταν Καρυστινοί. Η παράδοση της Εύβοιας στην Ελλάδα αποτελούσε πράξη προδοσίας. Η ίδια η Ελλάδα δεν αναφέρεται καθόλου, αντιθέτως θεωρούν ότι η Εύβοια εγκαταλείφθηκε στους Φράγκους και στους Ρώσους, με τους οποίους συνδέεται άμεσα η ρωμιοσύνη. Στο θρήνο φαίνεται και το αρνητικό εθνικό στερεότυπο. Αυτός που φέρνει την είδηση της παράδοσης δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Τάταρο. Έτσι αποκαλούσαν, σχεδόν μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, όλους τους αυθεντικούς τουρκογενείς στο χώρο της Μαύρης Θάλασσας και του Καυκάσου. Ο θρήνος έχει ως εξής:

Κατακαημένη Κάρυστο με τα κρύα τα νερά σου,

φύγαν τα παληκάρια σου τσε καίγεται η καρδιά σου.

Κατακαημένη Κάρυστο, πούσουν μισό Μισίρι,

τσε τώρα εκατάντησες να γίνεις Ρωμιοσύνη.

Που σ´ έτρεμε μια Έγριπο, μια ζηλεμέν´ Αθήνα

τσε τώρα σ´ εδώσανε στο Φράγκο, στη Ρουσία.

Νάταν ο κάμπος θάλασσα, τσε τα βουνά ποτάμια,

να πνίγανε τον Τάταρο που ´ φερε το χαμπέρι,

να φύγουν οι Καρυστινοί τούτο το καλοτσαίρι.

Ομέρ Πασάς που τ´ άκουσε, μηνάει ένα χαμπέρι,

του μπέη μας του μήνυσε τσε του στραβιντζιντάρη.

Όντας αποδιαβάσανε το μαύρο το φερμάνι,

μικροί, μεγάλοι κλαίανε, τσ´ οι δυο μας ζαμπιτάδες,

τρέχουν τσε παν τα μάτια τους ωσάν τις αργαστάρες.

Δεν κλαίμε μεις τον τόπο μας, στο Φράγκο π´ απομένει,

μον´ κλαίμε το κρύο νερό που ´ μαστε μαθημένοι.

Τσε τον Μπεκήρ αγά πελάει στη Σμύρνη για καράβια,

στο μπούρτσι μας τ´ άραξε τα δώδεκα καράβια,

Καρυστινοί που τα ´ δανε, τριτσάνα τους τινάζει

μπαρκάραν οι Καρυστινοί και πήγαν στο μπογάζι.

Πήγανε στο Βενέτικο, τσε μια μπουνάτσα πιάνει.

τσε πήγανε στ´ Αλάτσατα, το κάτου Σιβρισάρι.

Αλλά, Αλλάχ, βρε βασιλιά, που θα σε πάη το κρίμα,

που χώρισες αντρόγενα, παιδιά απ´ τα σκαφίδια.

Σεμπέτι όποιος γένηκε να δώσ´ το Γριπονήσι,

όποιος ριτζάλι το´ καμε, σαν σκύλος να βαβίσει.

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής, 25 Μαρτίου 2001