Οι παραστάσεις συνεχίζονται! Μείνετε συντονισμένοι!

 

Χτες το βράδυ ο κόσμος γέμισε το υπαίθριο θέατρο μας και παρακολούθησε την παράσταση Ποια Ελένη? που ανέβηκε για δεύτερη φορά.

Το κοινό παρακολουθούσε την παράσταση και πολλές φορές παρακολουθούσα το κοινό. Χαρούμενα γελαστά πρόσωπα που ανταποκρινόντουσαν στην ιστορία που ξετυλιγόταν μπροστά τους απεδείκνυαν το γιατί λένε ότι το "Θέατρο είναι μαγικό".

 

Γιατί μαγεία είναι το ανεξήγητο, είναι αυτό που κάνει τα αδύνατα δυνατά και αυτό μπορεί να το κάνει το θέατρο και η τέχνη γενικότερα. 

Μήπως δεν ξέρουμε όλοι το πόσο δύσκολο είναι να συμφωνήσουν ακόμα και λίγοι άνθρωποι σε κάτι? Μήπως δεν ξέρουμε το πόσο άπιαστο είναι να έρθουν πολλοί άνθρωποι μαζί σε μια παρόμοια ψυχική διάθεση? Και όμως, είναι δυνατόν μέσα από την τέχνη και συγκεκριμένα στην περίπτωση μας, μέσα από το θέατρο όπου πάνω από χίλια άτομα παρακολούθησαν τις παραστάσεις μόνο της Ελένης.

Ένας αριθμός πολύ δύσκολο να τον πετύχεις αναλογικά με τον πληθυσμό αλλά το καλό όνομα που έχει καλλιεργήσει τόσα χρόνια η θεατρική μας ομάδα έχει κάνει εφικτό  το να γεμίζει το θέατρο σε κάθε παράσταση.

Η παράσταση των ενηλίκων θα ανέβει πάλι αν ο καιρός το επιτρέψει, τον Αύγουστο. Όμως οι παραστάσεις θα συνεχιστούν με το έργο ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μπινιάρη. Τους ρόλους ερμηνεύουν τα μέλη της νεανικής ομάδας του θεατρικού μας: Αστερία Λιώνη, Ιωάννα Κουφού, και Αθηνά Ξενούλη.

Αντιγράφουμε από την Βικιπαίδεια:

Οι δούλες (Les Bonnes) είναι μονόπρακτο θεατρικό δράμα του Γάλλου λογοτέχνη, Ζαν Ζενέ, που γράφτηκε και παραστάθηκε το 1947.
Ο συγγραφέας που εμπνεύστηκε το έργο, από το διαβόητο έγκλημα των αδερφών Παπέν, που διαπράχθηκε το 1933, ^[1] εξερευνά τις σχέσεις εξουσιαστή - εξουσιαζόμενου στους κοινωνικούς ρόλους των ανθρώπων.Το έργο θεωρείται από τα καλύτερα της σύγχρονης δραματουργίας αφού ο Ζενέ κατόρθωσε να συγκεράσει με θαυμαστό τρόπο της τεχνικές του Θεάτρου μέσα στο θέατρο με την πολιτική σάτιρα, σε ένα υποβλητικό και γεμάτο συμβολισμούς σκηνικό με όλες τις μεθόδους του θεάτρου του Παραλόγου, τόσο στον διάλογο όσο και στην κίνηση των ηθοποιών.

Επίσης πάλι σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μπινιάρη θα ανέβει ο μονόλογος  ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΟΡΕΣΤΗ του Ιάκωβου Καμπανέλη. Ερμηνεύει η Αλεξάνδρα Σταύρου και στον ρόλο του Μικρού Ορέστη είναι ο Νικόλας Αραζός.

Μια παράγραφος από το έργο διαβάζουμε και σκεφτόμαστε τι να έχει αλλάξει άραγε σε τούτον τον κόσμο χιλιάδες χρόνια μετά?

Τόση ήταν η υστερία τους που ώς και η φτωχολογιά του Άργους, η πιο δαρμένη και πεινασμένη στον κόσμο, οπλίστηκε πρώτη και καλύτερη και ξεφώνιζε μέρα νύχτα «στην Τροία, στην Τροία». Λες και τους χρωστούσαν οι Τρωαδίτες όσα τους είχαν στερήσει οι Αργίτες.

Για μένα όμως το πιο θλιβερό απ’ όλα, ήταν οι μανάδες από τη Σπάρτη που συνόδεψαν τα παιδιά τους ώς εδώ με την ευχή «ή ταν ή επί τας»... Για ποιό λόγο νεκρά τα παιδιά τους, παρά ηττημένα; Για ποιόν εχθρό; πού τον είδαν τον εχθρό;

Ποια ήταν όμως η Κλυταιμνήστρα?

Η Κλυταιμνήστρα παρουσιάζεται μέσα από τις αρχαίες τραγωδίες, ως μητέρα που της σκότωσαν το παιδί, για να ξεκινήσει ένας παράλογος πόλεμος, ως προδομένη σύζυγος, ως μοιχαλίδα, ως ανήθικη, ως συζυγοκτόνος. Ο Καμπανέλλης τη συμπαθεί ιδιαίτερα και την «χρίζει» ως τη μοναδική του πρωταγωνίστρια στο μονόπρακτο «Γράμμα στον Ορέστη». Η αγαπημένη του ηρωίδα ενώ γράφει ένα γράμμα στον αγαπημένο της γιο, προσπαθεί να δικαιολογήσει τις πράξεις της, ξεδιπλώνει τα συναισθήματα της, οδηγείται απ' τη χαρά στη λύπη, απ' το μίσος στην αγάπη, απ' την ανδρική της φύση στη γυναικεία.

Η Κλυταιμνήστρα ήταν κόρη του Τυνδάρεω και της Λήδας, αδελφή της ωραίας Ελένης και των Διόσκουρων, γυναίκα του Αγαμέμνονα. Πρώτος της άντρας ήταν ο Τάνταλος και είχε εξ αυτού ένα μωρό, που το σκότωσε ο Αγαμέμνονας. Όταν οι Αχαιοί είχαν μαζευτεί με τα πλοία τους στην Αυλίδα για να επιτεθούν στην Τροία, ο Αγαμέμνονας φέρεται να αναγκάστηκε από το χρησμό να θυσιάσει την κόρη του, Ιφιγένεια. Η Κλυταιμνήστρα δεν μπόρεσε να του συγχωρήσει το γεγονός ότι θυσίασε το ίδιο τους το παιδί για την εκστρατεία του. Κατά τη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου, απάτησε τον Αγαμέμνονα με τον ξάδερφό του, τον Αίγισθο.

Όταν ο Αγαμέμνονας επέστρεψε στις Μυκήνες, οι δύο εραστές τον δολοφόνησαν και ανέβηκαν στο θρόνο. Όμως ο Ορέστης, γιος της Κλυταιμνήστρας, εκδικήθηκε για το φόνο του πατέρα του σκοτώνοντας και τη μητέρα του και τον εραστή της.

Στην ελληνική μυθολογία ο Οίακας (Οίαξ) ήταν ο ένας από τους τρεις γιους του Ναυπλίου και της θυγατέρας του Κατρέως Κλυμένης, αδελφός του Παλαμήδη και του Ναυσιμέδοντα. Ο Οίακας, μετά από πίεση του Ναυπλίου, που είχε ορκισθεί να εκδικηθεί τους αρχηγούς της Τρωικής Εκστρατείας για τη θανάτωση του Παλαμήδη με λιθοβολισμό, έπεισε τη σύζυγο του Αγαμέμνονα, την Κλυταιμνήστρα, να δολοφονήσει τον άντρα της μόλις αυτός θα επέστρεφε από την Τροία.

Οι απόψεις για την Κλυταιμνήστρα

Ο μύθος αυτός ενέπνευσε τον Αισχύλο για τη συγγραφή της τριλογίας «Ορέστεια», που την αποτελούν οι τραγωδίες «Αγαμέμνων», «Χοηφόροι» και «Ευμενίδες». Όμως η τραγική μορφή της ενέπνευσε και άλλους τραγικούς που την ενέταξαν σε έργα τους, οι περισσότεροι αρνητικά - με εξαίρεση τον Ευριπίδη που τη βλέπει πιο ανθρώπινα.

Η εμφάνιση της Κλυταιμνήστρας πρέπει να ήταν μάλλον όμορφη και ο Ησίοδος την αναφέρει ως γαλανομάτα. Ως προς το χαρακτήρα της, ανεξαρτήτως του βασικού κινήτρου για το φόνο του συζύγου της, παρουσιάζεται από τους περισσότερους ως δόλια^[4].