Η πρώτη μας μουσικοχορευτική παράσταση στο υπαίθριο με πολύ συγκίνηση.

Μόλις τελείωσε η παράσταση του Χορευτικού Καρύστου η οποία κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και όλοι περιμέναμε το ακόμα λίγο πάρα πάνω. Στο τέλος μας το είπε και η Λίτσα, "Αυτό ήταν παιδιά, μακάρι να είχε και άλλο αλλά τελειώσαμε" και πολύ αργά αργά, το πήραμε απόφαση να φύγουμε..

Αναφέρω στον τίτλο την λέξη συγκίνηση και πράγματι ήταν μεγάλη μιας και η Λίτσα απένειμε αναμνηστική πλακέτα στα εγγόνια της Λούλας Σιδηροπούλου που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας και ήταν ένα από τα πρώτα μέλη της χορευτικής μας ομάδας. Την πλακέτα παρέδωσαν η Κυριακή Κόλλια και η Ανθή Κόλλια, επίσης από τα πρώτα μέλη του Χορευτικού Καρύστου.

Τόσα χρόνια πριν, πάνω από 30 ολόκληρα χρόνια, και οι αναμνήσεις από τις πρόβες στην είσοδο του τότε Γυμνασίου, εκείνου που γκρεμίστηκε, με ένα παλιό μαγνητόφωνο μέσα στα ρεύματα του χειμώνα, και την ζέστη του καλοκαιριού, ήρθαν ζωντανές στο μυαλό μου.

Η αγάπη για τον χορό, για την παράδοση, η πίστη ότι εκτός από ...γυμναστική είναι σημαντικός ο παραδοσιακός χορός, έκανε όλα τα άτομα αυτής της πρώτης ομάδας να υπομένουν όλες τις δυσκολίες που δεν ήταν μόνο υλικές. Ήταν και το ...μπούλινγκ , όπως το λέμε πια, το κοινωνικό μπούλινγκ που υπήρξε, -γιατί να το κρύψουμε άλλωστε? Και όμως υπέμειναν και υπόμειναν πεισματικά και μετά από χρόνια άλλαξαν...σχολείο..Το παλιό δεύτερο δημοτικό για να τους δωθεί αργότερα, επιτέλους στέγη δική τους.

Την φρόντισαν αυτή τη στέγη με αγάπη , σαν το σπίτι τους και ένα νέο κεφάλαιο ξεκίνησε με την τωρινή μας δασκάλα , την Λίτσα την Βουλή. Και τι δεν έκαναν για το καλό του Χορευτικού, για το καλό της παράδοσης μας. Κάλαντα για να μαζέψουν χρήματα για τις στολές, εισφορές δικές τους για να έχουν βεστιάριο, και όντως κατάφεραν πολλά.

Άλλαξαν πάλι στέγη και πήγαν στην σημερινή που συστεγάζονται με υπηρεσίες και το κοινωνικό παντοπωλείο. Το βεστιάριο που με τόσο κόπο είχαν φτιάξει φυλασσόταν καλά για αρκετά χρόνια μέχρι που μερικοί θεώρησαν ότι ανήκε σε όλους, παντού, και τα ρούχα που με τόσο κόπο είχαν μαζέψει και φυλάξει άρχισαν να χαλάνε, να χάνονται...

Εκτιμάμε τους κόπους των ανθρώπων που έχουν δώσει χρόνια και χρόνια από την ζωή τους στην προώθηση των παραδοσιακών χορών? Έχουμε αναγνωρίσει την τεράστια συνεισφορά τους στην βοήθεια με όλες τις μικρότερες ηλικίες? Πρέπει να πεθάνει κάποιος για να πούμε τό πόσο σπουδαία δουλειά έχει κάνει ενώ τους βγάζουμε την πίστη ενώ είναι εν ζωή?

Το χορευτικό Καρύστου αριθμεί 157 άτομα κάθε ηλικίας και για χρόνια ολόκληρα εκπαιδεύει τα παιδιά στο χορό, στον Ελληνικό Πολιτισμό, δημιουργεί κοινωνικούς δεσμούς, δυναμώνει την ενότητα και καλλιεργεί την ανιδιοτέλεια και την προσφορά και αναρωτιέμαι..Δεν αξίζει μια δική του στέγη? Δεν αξίζει τον σεβασμό στην περιουσία του που μόνοι τους έχουν συλλέξει? Δεν αξίζει η έμπρακτη αναγνώριση εκτός από το χειροκρότημα?

Θα μου πεις, δεν είναι ώρα τώρα να μας χαλάς την διάθεση και που τα λες? Τι θα αλλάξει? 

Τίποτα μάλλον αλλά και ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως να έχει ωριμάσει ο καιρός και βλέποντας τόσο πολύ κόσμο να συμμετέχει με τόσο ενθουσιασμό ίσως να δούμε τους εργάτες του πολιτισμού με άλλο μάτι και να τους δώσουμε τα εργαλεία να συνεχίσουν να παράγουν έργο με αξιοπρέπεια και συνέπεια.

Κατά τα άλλα, το φεγγάρι , η θάλασσα, το τέλειο σκηνικό μας, σε μια τέλεια καλοκαιρινή νύχτα που θα μείνει σε όλους αξέχαστη.

Και του χρόνου με υγεία !

Ευχαριστούμε και τις ορχήστρες μας Θ.Γεωργόπουλου και Θ.Ευφραιμίδη