Είδαμε χτες το βράδυ τον μονόλογο από την Αλεξάνδρα Σταύρου Γράμμα στον Ορέστη σε σκηνοθεσία Γιώργου Μπινιάρη.
Τι να γράψω? Πως να αρχίσω? Για το σκηνικό της νύχτας που ταίριαζε με το επιβλητικό φόρεμα του πένθους? Να πω για το ότι ήρθαν πάνω από 300 άτομα σε έναν μονόλογο μιας μάνας που γράφει ένα γράμμα στο παιδί της που στην πραγματικότητα την σκότωσε? Να ξεκινήσω από την ερμηνευτική της Αλεξάνδρας που είναι ένα τόσο νέο παιδί και αγωνίστηκε με ένα κείμενο γεμάτο πόνο και δυστυχία? Η, να πω για το περιεχόμενο που χιλιάδες χρόνια μετά ισχύει και μας γεμίζει απελπισία και αδιέξοδες σκέψεις? Πάλι πάνε αθώα παιδιά να σκοτωθούν σε αχρειάστες μάχες. Πάλι οι άνθρωποι είναι " όργανα" πολέμου σε εγωιστικούς θρόνους και αγώνες ισχύος. Τι άλλαξε? Μήπως στα περισσότερα μέρη του πλανήτη δεν έχουν τα κορίτσια για πέταμε με το που γεννιούνται? Μήπως και στον κόσμο τον δικό μας δεν υπάρχουν διακρίσεις ? Ανισότητες? Παράλογη βία? Οι χιλιάδες καταγγελίες μόνο τον τελευταίο μήνα τι μας λένε? Οι ατελείωτες γυναικοκτονίες? Οι κουβέντες που ακούς στους διαδρόμους των σούπερ μάρκετ, στις ουρές των λεωφορείων, "Ο άντρας ξέρει", στα νοσοκομεία με το "Δώσε μου να πάω να σου πάω νερό " για να βγει το πουγκί από την πιτζάμα να μοιραστεί το δύευρο στην μέση μη και τον κλέψει η "γριά " που τον φροντίζει.
Κοιτάς τις εικόνες, ακούς τα λόγια και λίγο να παρασυρθείς νομίζεις ότι ακούς τους ήρωες μιας παράταιρης παράστασης να στήνουν σε ένα δυστοπικό σκηνικό το έργο που καλείσαι σαν θεατής να δεις χωρίς εισιτήριο.
Τι να πω...τίποτα...θα μείνω με την ανάμνηση των συγκινημένων ανθρώπων, του δακρυσμένου κυρίου στην πιο κάτω κερκίδα, στην σιωπή του κοινού, στην αναπνοή της Αλεξάνδρας που της εύχομαι ποτέ, μα ποτέ στην ζωή της να μην είναι έτσι, παρά μόνο πάνω σε μια σκηνή.
ΝΕΑΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ "Εν Δράση" ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΔΗΜΟΥ ΚΑΡΥΣΤΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου