Δεκέμβρης 2004- ΣΤΗ ΘΕΟΣΚΕΠΑΣΤΗ. Χρονογράφημα Α.Κ στην Καρυστινή

 

Δεκέμβρης 2004- ΣΤΗ ΘΕΟΣΚΕΠΑΣΤΗ

φωτο Με το δισάκι μου στον ώμο.

Ρε σεις , είπε η Ζωή κείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα που μαζεμένοι στη γωνίτσα του Καρύκα κουβεντιάζαμε διάφορα δικά μας. Μεθαύριο είναι Χριστούγεννα .Πάμε πρωί πρωί ν’ ανάψουμε τα καντήλια στη Θεοσκέπαστη? Είναι λίγο πάρα πάνου από τον πάνου Αετό σε μια μικρή σπηλιά που ευλαβικά χέρια την έχουνε κάνει εκκλησίτσα.

Είχα πάει σε λειτουργία τότε το Σεπτέμβρη με τις Καπολίτσες και ξέρω το δρόμο. Τι λέτε? Πάμε?

Το σκεφτήκαμε, το αποφασίσαμε και μόλις χτύπησε η Χριστουγεννιάτικη καμπάνα με ένα λαδοφάναρο στο χέρι, ξεκινήσαμε.

 Από πάνου μας είχαμε ένα ουρανό καθαρό καθαρό με λαμπερά αστέρια και ένα μισόγιομο φεγγάρι που φώτιζε σαν Γεναριάτικο.

Εμείς όμως το φανάρι φανάρι. Που ξέρεις? Μπορεί να πεταγότανε καμιά αλεπού στο δρόμο και να μας πήγαινε ζουμί.

 Σε μισή ωρίτσα περίπου η Ζωή μπροστά, αρχηγός, και μαζί ο Νίκος της Σοφίας, η Κατίνα της Χάιδως ο Αριστείδης της θείτσας της Σμαραγδής και εγώ, βρισκόμαστε στην είσοδο της σπηλιάς. Μπήκαμε στο ιερό χώρο , τον αφιερωμένο στη Μεγαλόχαρη, ανάψαμε τα κεριά που είχαμε μαζί μας , ανάψαμε το μοναδικό καντηλάκι και οι κοπέλες βαλθήκανε  να ανάψουνε φωτίτσα όξω στο απάγγειο για να κάνουνε καρβουνάκια να βάλουνε στο θυμιατό να λιβανίσουνε.

Είμαστε γύρω στα δεκαπέντε μας χρόνια, παιδιά ακόμα και είχαμε πολύ αγνότητα  και καμιά ομοιότητα με τούτα τα σημερινά μηχανόβια. Συνεπαρμένοι από την ιερότητα του χώρου και σίγουροι ότι τούτη την ώρα κάπου γεννιόταν ο Χριστός  αρχίσαμε τις ψαλμωδίες.

Όσες ξέραμε . Ύστερα αρχίσαμε μα λέμε τα κάλαντα. Χριστούγεννα Πρωτούγεννα, και τότε..Μας φάνηκε πως κάπου έπαιζε ένα σουραύλι. Ποιμένες αγραλούντες , είπε η Κατίνα.

Βγήκαμε όλοι στην είσοδο  της σπηλιάς. Ακούστηκε ποδοβολητό και αχνά ξεχωρίσαμε δυο γαιδουράκια να έρχονται κοντά μας. Οι μάγοι με τα δώρα! Είπα γω μισοφοβισμένος. Πράγματι, δυο γαιδουράκια που στο σαμάρι τους καθόταν η θείτσα η Παναγήνα στο ένα και στο άλλο η θείτσα η Χρήσταινα  από το Μετόχι.

Στις πλάτες τους είχανε ριγμένο διπλά διπλά για ζέστα από ένα μάλλινο φαντό σεντόνι. Στα καπούλια ήτανε καλιακούσα τα εγγονάκια τους. Η Σοφίτσα της Παναγήνας και ο Χρηστάτσης της Χρήσταινας ο οποίος έπαιζε το σουραύλι , επειδή όπως είπε,  μας άκουσε που ψέλναμε τα κάλαντα.

Κατεβήκανε οι γυναίκες με τα παιδάκια, ρίξανε ακόμα λίγο λάδι στο καντήλι, ανάψανε τα κεράκια τους και μετά γονατίσανε στο γυμνό δάπεδο και έκαναν την προσευχή τους. Όταν τελείωσε και τούτο αρχίσαμε τότε τις ευχές και τις γνωριμίες. Και μετά? Τι έγινε μετά?

Ακούστε το και τούτο.

Οι γυναίκες είχανε ρίξει καλού κακού στο ταγάρι φρέσκο ζυμωμένο ψωμί, τυρί και ένα μεγάλο κομμάτι βραστό λουκάνικο για να ταίσουν τα παιδιά μετά την προσευχή.

Και τότε θυμηθήκαμε την παραβολή με τους πέντε άρτους , μοιράστηκαν τα χωμιά και τα προσφάγια σε όλους και ευχαριστημένοι δοξάσαμε το Θεό για την πρόνοια του. Ύστερα οι γυναίκες μας ευχαρίστησαν και μας φίλησαν ένανε ένανε που χάρη στην παρουσία μας έκαναν Χριστούγεννα με κόσμο, όπως είπανε.

Νάστε καλά παιδάτσα μου! Να σας χαίρουντε τσε ίνες οι καλές μανάδες απού σας έχουνε.

Είχε φέξει πια για καλά όταν αποχαιρετιστήκαμε με ευχές για καλές γιορτές και χαρούμενο καινούργιο χρόνο και ψάλαμε όλοι μαζί, Δόξα εν Υψίστοι Θεώ και επί Γης Ειρήνη!