Σεπτέμβρης 2007 – Ο ΚΩΣΤΑΣ Ο ΦΡΥΓΑΝΙΩΤΗΣ.

 

Σεπτέμβρης 2007 – Ο ΚΩΣΤΑΣ Ο ΦΡΥΓΑΝΙΩΤΗΣ.

Λίγοι θα θυμούνται σήμερα τούτονε τον άνθρωπο. Μπορεί και κανένας. Ήτανε κατά την εκτίμηση κείνης της εποχής ένα φαιδρό πρόσωπο κατάλληλο για να το περιγελούνε τα παιδιά και να το εμπαίζουν οι μεγάλοι.

Ο Κώστας από το Φρύγανι. Ο αφελής Κώστας. Πίστευε ότι η γη είναι δημιούργημα του Θεού και κείνος πλάσμα του που είχε δικαίωμα να ζήσει πάνω του.

Αμ δε! Η κοινωνία πριν λίγες δεκαετίες ήτανε σκληρότερη από τη σημερινή και δεν δεχόταν  άτομα με ειδικές ανάγκες ανάμεσα τους. Ας μιλήσουμε όμως για τον Κώστα.

Με την αφέλεια σύντροφο ξεκίναγε όποτε τον βόλευε από το χωριό του το Φρύγανι, και ποδαρόδρομο έφτανε ότου του έκανε κέφι,η όπου , τούδιναν ένα κομμάτι ψωμί.

Ξενύχταγε όπου τον έπιανε η νύχτα, σε σπίτι αν του άνοιγαν , σε καλύβι, μαζί με τα ζωντανά, η και έξω στην ύπαιθρο  αν ο καιρός το επέτρεπε.

Έτυχες λοιπόν, μια φορά για να πούμε και τις αφελείς αδυναμίες του, να του αρέσει μια κοπέλα.

Πως σε λένε? Τη ρώτησε. Είπε εκείνη το όνομα της ψεύτικο βέβαια, και του είπε που είναι το σπίτι της, πάλι ψεύτικο. Όταν λοιπόν, ξανακατέβηκε πήγε σε εκείνο το σπίτι που έμενε, όμως ήτανε μια γριά μονάχη.

Μη ξεχωρίζοντας τα νιάτα από τα γεράματα και γιομάτος χαρά που συνάντησε την καλή του, άρχισε να της λέει λόγια αγάπης στην γριά και μετά να την χαιδολογάει.

Τούρκα η γριά, άρπαξε το φουρνόξυλο και τον κυνήγαγε στους δρόμους προς μεγάλη τέρψη όσων παρακολούθησαν τη σκηνή.

Άλλη φορά, νύχτωσε όξω από το σπίτι του Κώστα που με την Κώσταινα του μαζί, πούλαγαν όσο καιρό υπήρχαν , φασκόμηλο ρίγανη και τσάι του βουνού.

Τι σπίτι τούτων δω, ήτανε στα Καλύβια, και κει τον είχε φέρει ο δρόμος του.  Του ανοίξανε οι αγαθοί εκείνοι άνθρωποι να ξενυχτήσει κοντά τους.

 Όταν λοιπόν ξάπλωσε κείνο το ζευγάρι στο στριποδένιο κρεβάτι  με το αζυρένιο στρώμα για να κοιμηθεί, χώθηκε τούτος κάτου από το κρεβάτι και τόβρισκε σε γούστο να τσιμπάει πότε με το ένα , πότε με το άλλο χέρι το πισινό πότε του ριγανά και πότε της ριγανούς.

Σαστισμένοι εκείνοι, νομίζοντας ότι έκανε ο ένας στον άλλον, ερωτικό προσκλητήριο  και τσίμπα τσίμπα αναχαντρώσανε και μπήκανε και στην πράξη.

Σκεφτείτε όμως τι ταμπλάς τους ήρχε όταν σε μια στιγμή είδανε τον Κώστα το Φρυγανιώτη πάνου από το κεφάλι τους να τους λέει.

Καλό ε? και να είναι σκασμένος στα γέλια.

Αυτά είναι λίγα από τα αφελή χουνέρια που έκανε.

Είπαμε όμως ότι η κοινωνία τότε ήτανε φτωχή και η φτώχια την έκανε σκληρή. Σε δύσκολες μέρες δεν υπήρχε πια κομμάτι ψωμί για τον Κώστα. Τον είχανε δει να βόσκει χορτάρι όπως τα πρόβατα.

Μερικοί είπανε πως είχε τρελαθεί.Τον πήραν και τον στρίμωξαν σε ένα από κείνα τα αθλιότατα τότε ιδρύματα για ψυχοπαθείς. Και μέσα έλειπε από τον Κώστα, το πολυτιμότερο αγαθό που απολάμβανε. Την ελευθερία.

Μια νύχτα, έκοψε μια λουρίδα από το σεντόνι του την έδεσε στο λαιμό του και έδωσε τέρμα στην βασανισμένη του ζωή. Η κοινωνία λυπήθηκε για μια στιγμή, και μετά άρχισε να γελάει ξεκαρδιστικά ενθυμούμενη μόνο τις γκάφες που είχε πάθει τούτος από την αφέλεια του.

Πιστεύω όμως πολύ, ότι ο Μεγαλοδύναμος, θα τον έχει κάπου κοντά του.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΕΚΕΜΠΑΝΟΣ.