Μια επίκαιρη ανάρτηση από το μακρινό πια 2011!!

 

Τετάρτη, 4 Μαΐου 2011

Το Μέλλον της Τέχνης ...αβέβαιο!

Ο χρόνος περνάει αμείλικτα για όλους και για όλα. Πολλά παρασέρνει και τα καταστρέφει, άλλα τα ωριμάζει και τα ομορφαίνει , άλλα τα καταχωνιάζει στις πτυχές της λήθης, και άλλα τα διαλύει με μικρά μικρά κομματάκια, που με άλλα νέα, συνθέτουν κάτι εντελώς καινούργιο,εμπεριέχοντας όμως και κείνη την μαγιά που δημιουργεί πάντα κάτι νέο.

Στο πέρασμα του χρόνου η κοινωνία άλλαξε στον μικρό μας όμορφο τόπο.
Περάσαμε από την αγροτική κουλτούρα στην αστική, και ενώ κρατάμε την πρώτη σαν παρακαταθήκη των καταβολών μας τιμώντας την όπως της αξίζει, ζούμε τις ομορφιές της δεύτερης, μέσα από την προσπάθεια και το μεράκι ορισμένων ανθρώπων.

Έτσι λοιπόν όταν αναφερόμαστε στους ελληνικούς χορούς και στο θέατρο, το μυαλό μας πάει αμέσως στιςΑνεμοπύλες, όταν μιλάμε για μουσική, στην Μουσική Σχολή της Εύας Βασιλοπούλου, και την Μουσική Σχολή της ΣέβηςΣτελιάτου.
Όταν μιλάμε για μπαλέτο και χορό στην Σχολή Μπαλέτου της Σοφίας Ντενούλη, και Λάτιν στην Σχολή της Μαρίας Πολυχρονίου .

Τα τελευταία 20 χρόνια η αστική κουλτούρα αναπτύχθηκε και γαλούχησε μια ολόκληρη γενιά, που έμαθε να ζει και να εκφράζεται μέσα από αυτήν.
Αυτή η καλλιτεχνική έκφραση, η η συμμετοχή με οποιονδήποτε τρόπο σε εκδηλώσεις αυτών των τεχνών, έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της ζωής της πόλης, και φυσικά μια υγιής διέξοδος για τις καλλιτεχνικές ανησυχίες και έκφρασης των παιδιών μας.

Η κρίση μας κτυπάει την πόρτα και πρέπει να αναπροσαρμοστούμε στις καινούργιες συνθήκες, και ενώ η δική μας θέση είναι να εξασφαλίζουμε την επιβίωση, τι διαβίωση επιφυλάσσουμε για τα παιδιά μας?

Σε μια πόλη κτισμένη,χωρίς ανοικτούς χώρους για παιχνίδι, χωρίς γήπεδα με ανοικτή είσοδο, χωρίς μουσικό η κλασσικού χορού τμήμα που να λειτουργεί από τον Δήμο, με την απειλή της υποχρηματοδότησης στα υπάρχοντα τμήματα των Ανεμοπυλών, με τι περιμένουμε να αναπτύξουν τα υγιή στοιχεία της προσωπικότητας τους οι νέοι μας, αν οι υπάρχουσες υποδομές σταματήσουν να λειτουργούν?

Το να μεταστραφεί ολοκληρωτικά στην αγροτική κουλτούρα είναι αδύνατον, μιας και οι γενικές δομές της ζωής , και οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Έτσι λοιπόν, έχουμε ευθύνη σαν ενήλικες, σαν γονείς, σαν πολίτες, να μην αφήσουμε τα παιδιά να μεγαλώσουν μαθαίνοντας να είναι μόνο παραγωγικά εργαλεία, έχοντας βγάλει έξω από την ζωή τους την καλλιτεχνική έκφραση που τους βοηθάει να αναπτύξουν τον συναισθηματικό και ψυχικό τους κόσμο.

Η Τέχνη είναι η τροφή της ψυχής, και όπως αγοράζουμε το ψωμί μας, έτσι θα πρέπει να αγοράζουμε και την ψυχική μας τροφή.
Κατά την προσωπική μου άποψη, πιστεύω ότι ένας τρόπος για να βοηθήσουμε όλοι να συνεχίσουν όλες αυτές οι δραστηριότητες στον τόπο μας, για όλους τους πάρα πάνω λόγους, είναι να υπάρχει ένα εισιτήριο, έστω και μικρό.
Ένας άλλος, είναι η ηθική συμπαράσταση σε όλους όσους προσφέρουν πολιτισμό, έτσι ώστε να έχουν το κουράγιο και την αντοχή να συνεχίζουν την προσφορά τους, ακόμα και η απαίτηση μας για την στήριξη των πολιτιστικών θεμάτων έναντι άλλων.

Αν το μέλλον είναι σκοτεινό, ας κρατήσουμε το κερί της Τέχνης αναμμένο..

Aνέβηκε στο sofiascomments.blogspot.com