Το Αρκάδι.
Άνοιξη 1947. Επιτέλους, μετά από πολλές δοκιμές και τραγικά επεισόδια, η παράσταση είχε αρχίσει.
Φυσικά από θεατές η μεγάλη τότε αίθουσα του Στράτου με τα καθίσματα δανικά από τα καφενεία και στριμωγμένα κοντά κοντά για να χωρέσει η Καρυστινή κοινωνία.
Έργο καλοδιδαγμένο από την υπέροχη φιλόλογο καθηγήτρια, κυρία Έφη Φερεντίνου, με υπόθεση το γνωστό Ιστορικό Ολοκαύτωμα της μονής Αρκαδίου.
Έργο με Εθνικό περιεχόμενο που μίλαγε μέχρι το βάθος καρδιάς στον ταλαιπωρημένο τότε μετά την γερμανική στρατιωτική κατοχή και τον καταστροφικό εμφύλιο αλλά με ακλόνητες τις συνειδήσεις των Ελλήνων.
Πάνω στην σκηνή, ο Χρήστος Τζαναβάρης στο ρόλο του ηγουμένου της μονής, η Τιτίκα Μπενάκη στο ρόλο του Δράκου έτοιμου στην ανατίναξη της μονής, και ακόμη η χρυσόκαρδη Χάρις Σαραβάνου ,εγώ σαν καλόγερος φορώντας το μοναδικό ράσο του Παπαγιάννη από τον Αετό, που το δάνεισε με καμάρι για να εμφανιστώ με αυτό στο αναφερόμενο ρόλο.
Η συζήτηση και το ενδιαφέρον των θεατών στο έπακρο, ενισχυμένη και από την αγωνία για επιτυχία του θεολόγου και γυμνασιάρχου κ.Βασιλείου και της διδαξάσης κ. Φερεντίνου.
Θυμάμαι, στην πρώτη σειρά, ο δικηγόρος Ευάγγελος Μοσχονάς, και δίπλα του οι κυρίες Μαρία Μοσχονά και Σοφία Μερτζανάκη συγκινημένες να μουσκεύουν τα δαντελένια μαντιλάκια τους από το θρήνο της Άννας Μαγκαφά και Κικής Τσιάντη όταν λίγο πριν την ανατίναξη της μονής να μοιρολογούν σαν χορός αρχαίου δράματος.
"Δεν είναι κρίμα και άδικο σαν τα οξά στο μακελειό ο χάρος να μας σύρει? "
Τα χειροκροτήματα στο τέλος της παράστασης από το μεγάλο πλήθος των θεατών έκαναν τα τζάμια των παραθύρων να τρίζουν.
Τόσο μεγάλη ήταν η επιτυχία. Και την ίδια επιτυχία και την ίδια συγκίνηση είχε όταν λίγες μέρες μετά το παίξαμε στο Μαρμάρι, μεταφερόμενοι πάνω στην καρότσα του μοναδικού φορτηγού που υπήρχε εκείνη την εποχή. Νομίζω ότι ήταν ο μετέπειτα γνωστός μεταφορέας επιβατών ο ιστορικός Καρνάβαλος.
Τώρα όμως θα γυρίσω λίγο πίσω. Αξίζει να πούμε και αυτό. Η πρώτη παράσταση είχε ορισθεί για την πρώτη του Απρίλη 1947. Είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται ο κόσμος, όλα ήταν έτοιμα όταν έπεσε η είδηση σαν κεραυνός. Μέσω της Αστυνομίας μας αναγγέλθηκε ο θάνατος του τότε Βασιλιά Γεωργίου.
Παρά την τραγικότητα του γεγονότος, μας φάνηκε σαν κακόγουστο πρωταπριλιάτικο αστείο. Εξακολουθήσαμε να κάνουμε επί της σκηνής τις τελευταίες δοκιμές ώσπου επιβεβαιώθηκε η είδηση και με βαριά καρδιά, αλλά πιο τρανή θέληση, ζήσαμε την επιτυχημένη παράσταση σε λίγες μέρες. Η Φτωχή και ταλαιπωρημένη τότε Καρυστινή κοινωνία έζησε και κουβέντιασε με αγάπη στις γειτονιές το Εθνικό μεγαλείο και την επιτυχία της παράστασης.
Θα συμπληρώσω τις μνήμες μου με κάτι που έγινε πολύ αργότερα. Καλεσμένος με φιλική πρόσκληση από την μεγάλη ηθοποιό Αλέκα Κατσέλη, παρακολούθησα στο Ηρώδειο την Μήδεια, με πρωταγωνίστρια την ίδια.
Το γεμάτο Ηρώδειο παρακολουθούσε χωρίς ανάσα τους διαλόγους του σπουδαίου αυτού έργου. Μεταφράστρια η προαναφερόμενη φιλόλογος καθηγήτρια. Η κυρία Έφη Φερεντίνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου